به گزارش رفسنجان فردا، در روزگاری که دغدغه‌های اقتصادی، تغییر سبک زندگی و فشارهای اجتماعی، تصمیم به فرزندآوری را به یک چالش تبدیل کرده‌اند، بازخوانی نقش خانواده در جامعه و اهمیت فرزند به عنوان سرمایه انسانی، ضرورتی حیاتی است و فرزندآوری نه فقط یک انتخاب شخصی، بلکه یک مسئولیت تمدنی است و خانواده نخستین نهاد تربیت، هویت‌سازی و امیدآفرینی در هر جامعه است.
خانواده نخستین مدرسه‌ای است که انسان در آن عشق، مسئولیت، همدلی و نظم را می‌آموزد و در سبک زندگی ایرانی اسلامی، خانواده جایگاه ویژه‌ای دارد؛ جایی که نسل‌ها به هم پیوند می‌خورند، ارزش‌ها منتقل می‌شوند و انسان‌ها برای زیستن در جامعه آماده می‌گردند و بدون خانواده سالم، جامعه دچار گسست، بی‌هویتی و انزوا می‌شود.
فرزند نه هزینه، بلکه سرمایه‌ای برای آینده است. در نگاه تمدنی، هر کودک حامل یک جهان تازه است؛ جهانی از ایده‌ها، توانمندی‌ها و تحول و جامعه‌ای که از فرزندآوری فاصله می‌گیرد، در واقع از آینده خود فاصله گرفته است.
فرزندآوری زمانی شکوفا می‌شود که خانواده احساس امنیت، حمایت و دیده شدن داشته باشد. رسانه‌ها، نهادهای فرهنگی، شوراهای شهر و سیاست‌گذاران باید خانواده را محور برنامه‌ریزی قرار دهند؛ از تسهیل خدمات گرفته تا ترویج فرهنگ فرزندپروری، و خانواده نباید در مسیر تربیت فرزند، تنها و بی‌پناه باشد.
در دنیای دیجیتال، پرشتاب و فردگرا، فرزندآوری می‌تواند به بازگشت معنا در زندگی کمک کند.
کودک ما را از خودمحوری بیرون می‌کشد، به ما مسئولیت می‌دهد و زندگی را از سطح مصرف‌گرایی به سطح تربیت و عشق ارتقاء می‌دهد و این تحول، نه فقط فردی، بلکه اجتماعی است.
فرزند، سرمایه‌ای برای فرداست و خانواده سنگ‌بنای تمدن و اگر بخواهیم آینده‌ای روشن داشته باشیم، باید امروز از خانواده حمایت کنیم و فرزند را نه بار، بلکه برکت بدانیم.
یادداشت: مهناز شریفی
